Strategie inwestycyjne i analiza wskaźnikowa - 3 - Strategia Cena - Zysk
opublikowany 2010-04-18 01:44:14 przez: GPG
D. Dreman dokonał analizy strategii, w której decyzje inwestycyjne były dokonywane w oparciu o wskaźnik P/E. Strategię tę należy zakwalifikować jako wąską z powodu zastosowania w niej tylko jednego wskaźnika. Ze względu na definicję wykorzystywanego wskaźnika, odnoszącego wielkość z rachunku zysków i strat do ceny akcji spółki, należy tę strategię uznać za jednorodną oraz bezpośrednią.
D. Dreman dokonał analizy strategii, w której decyzje inwestycyjne były dokonywane w oparciu o wskaźnik P/E. Strategię tę należy zakwalifikować jako wąską z powodu zastosowania w niej tylko jednego wskaźnika. Ze względu na definicję wykorzystywanego wskaźnika, odnoszącego wielkość z rachunku zysków i strat do ceny akcji spółki, należy tę strategię uznać za jednorodną oraz bezpośrednią. Jest to także strategia teoretyczna, ponieważ jej autor nie podjął decyzji o doborze stosowanych wskaźników przy wykorzystaniu historycznych danych. Dreman przebadał próbę 1500 największych amerykańskich spółek z bazy danych Compustat w okresie od 1970 r. do 1996 r. Podzielił on spółki z próby na kwintyle według poziomu wskaźnika cena/zysk, gdzie w mianowniku zastosowano zysk netto z ostatnich 12 miesięcy (bez uwzględnienia strat i zysków nadzwyczajnych). Przyporządkowanie spółek do odpowiednich kwintyli odbywało się co kwartał. Wykorzystanie przyjmującego ciągłe wartości wskaźnika cena/zysk do klasyfikacji spółek sprawia, że można zaklasyfikować strategię jako ciągłą. Kalkulacja średniorocznego zwrotu dla 6 portfeli (5 kwintyli P/E oraz portfel rynkowy) wykazała, że spółki charakteryzujące się najniższym P/E cechowała zarówno najwyższa stopa zwrotu wynikająca ze zmiany kursu akcji, jak i najwyższa stopa dywidendy. Ze względu na uwzględnianie przez autora strategii Cena/Zysk w swoich badaniach jedynie pozycji długich, strategię tę należy zaklasyfikować jako długą. Dreman podkreślił, że w teorii spółki wypłacające najwyższe dywidendy powinna cechować niższa przeciętna stopa zwrotu z aprecjacji wartości akcji niż spółki zatrzymujące wypracowany zysk w celu dalszego rozwoju. Ponadto, dalsze badania wykazały, że ponadprzeciętna stopa zwrotu dla spółek o niskim wskaźniku cena/zysk utrzymywała się przez kilka lat – portfel akcji spółek z najniższego kwintyla P/E charakteryzował się wyższą stopą zwrotu od portfela rynkowego oraz portfela złożonego ze spółek z najwyższego kwintyla P/E w okresie 2, 3, 5 oraz 8 lat bez modyfikacji jego składu co kwartał. Podejście, które nie wymagało kwartalnej aktualizacji składu portfela pozwoliło osiągnąć zwrot zbliżony do podejścia aktywnego, a przy zastosowaniu w praktyce pozwoliłoby znacząco obniżyć koszta transakcyjne.W swojej pracy Dreman zbadał także zachowanie spółek o niskim wskaźniku cena/zysk w okresach bessy. Średni zwrot z portfela rynkowego we wszystkich kwartałach lat 1970-1996, podczas których rynek akcji notował ujemne stopy zwrotu, wyniósł -7,5%. W tych samych okresach wycena akcji spółek z pierwszego kwintyla P/E obniżyła się średnio o 5,7%.
